Ondanks alles wat ik weet

Dit was niet de eerste keer dat ik mezelf dit zag doen. Ondanks dat mijn gezonde verstand weet dat ik mijn woorden met de wereld mag delen, ondanks alles wat ik geleerd heb als lichaamsgericht (trauma) Therapeut, drukte ik toch op ‘delete’ en hield ik mezelf weer in.

Een paar dagen later deelde een lieve collega over hoe zij haar berichten klaarzet voor social media. Het gemak waarmee ze hierover vertelde raakte een verlangen in mij en tegelijkertijd voelde ik mijn buik samenknijpen. Ik deelde deze ervaring met haar, waarop zij vroeg wat mijn buik mij liet weten. Onverwacht snel hoorde ik mezelf antwoorden: ‘Het maakt me bang.’ Even stopte ik, keek haar opnieuw aan en deelde een gedachte die opkwam. 

Ik dacht terug aan een hardloop wedstrijd die ik in mijn tiener jaren won van een vriendinnetje. De blijdschap daarover en hoe die veranderde in teleurstelling. Want al snel na de felicitatie van mijn moeder, veranderde de blik in haar ogen en verdween haar aandacht naar mijn vriendinnetje. Ze vond het zielig voor haar dat ze tweede was geworden. 

En daar verdween mijn trots, samen met de aandacht van mijn moeder. Een schijnbaar onschuldige opmerking, met een diepe impact op mij. 

Als kind leer je snel

Als kind leer je snel en weet je feilloos wat je moet doen om die liefde te krijgen die nodig is om te kunnen overleven. Dus ik deed wat nodig was. Ik hield mezelf in, maakte mezelf kleiner en werd de eeuwige tweede. Elke keer weer zorgde ik ervoor dat ik net niet de beste was. Zo kon een ander het podium pakken en kwam ik op de plek van mijn vriendinnetje terecht, in de hoop dat de aandacht er nu voor mij was. 

Een diep verlangen

Het raakt me nu ik dit schrijf en ik voel de pijn van het jonge meisje in mij. Een meisje wat zo verlangde om gezien te worden. Een meisje wat verlangde naar de twinkel in de ogen van haar moeder wanneer ze haar zag, zodat ze niet meer bang hoefde te zijn dat ze niet de bedoeling was. Dat meisje wat zocht naar een welkom voor wie zij was, een sprankje liefde in plaats van angst die ze zag in de ogen van haar moeder.

Controle als beschermer

Nu ik mezelf op 48 jarige leeftijd ontmoet op een nieuwe laag van deze pijn, voelt het passend om dit te delen. De post wederom verwijderen, bleek in mijn geval een manier om controle te houden. Door onzichtbaar te blijven, wist ik zeker dat er geen  reacties zouden komen waardoor ik ook geen risico liep om de liefde van de ander te verliezen. Dat ik daarmee het podium weer aan een ander afstond, werd nu pijnlijk duidelijk. 

Zo diep kunnen angsten dus zitten en wat een lef vraagt het om jezelf hierin te durven zien. Ik ervaar het nu zelf weer en zie het bij de vrouwen die begeleid in mijn praktijk. Het is een uitdaging om niet mee te gaan in alle gedachten die opkomen. Ik voel de spanning in mijn lijf, de oude angst laat van zich horen en tegelijkertijd voel ik mijn hart warm worden.

Want YES! nu geef ik mezelf wat mijn moeder niet kon. Ik maak contact met dat wat er in mij leeft en blijf er liefdevol bij aanwezig. Niks hoeft anders, niks hoeft weg, alles mag er zijn, ik mag er zijn. 

Tranen lopen over mijn wangen. Tranen van verdriet en geluk vermengen zich, want wat voelt het fijn om er zo voor mezelf te kunnen zijn.

Regie terugnemen

Mijn lieve moeder heeft haar uiterste best gedaan tijdens mijn opgroeien. En ze had er geen idee van dat haar strategieën om te kunnen dealen met haar angst om er niet te mogen zijn, zo’n impact zouden hebben op mij. Ze heeft gedaan wat ze kon en ik hou ontzettend veel van haar, maar niet alles wat ze gedaan heeft  was helpend voor mij.

Dit erkennen en mezelf zien in dat wat gekwetst is, zorgt ervoor dat ik de regie over mijn eigen leven terug kan nemen. Wat ben ik mezelf dankbaar dat ik durfde te kiezen voor de weg van bewustzijn. De weg van mijn hart.

Want 10 jaar geleden had ik niet durven denken dat ik nu als therapeut en trainster andere vrouwen ondersteunen op hun weg terug naar zichzelf. 

Leven in plaats van Overleven

Zo zie je maar wat het schrijven van een social media bericht in beweging kan brengen. Ik had er zo overheen kunnen stappen, maar dat is niet wat ik wil. Ik wil mezelf werkelijk zien, horen en voelen. Ik wil het leven beleven in plaats van overleven!

Het laat mij op een diepere laag contact maken met wie ik in wezen ben. Dat geeft helderheid en rust. Want ja, de realiteit is dus wij mensen te dealen hebben met oude imprints die zich vastgezet hebben in ons lijf en in ons brein. Daar hebben we geen controle over en we kunnen er ook niet om- of doorheen.

Niets is voor niets

Deze imprints zijn er niet voor niets. De angst, pijn en boosheid die ermee gepaard ging wil gehoord en gezien worden, zodat jij kan helen en weer regie kan nemen over je eigen leven.

Want al die woorden die ik mezelf hoorde zeggen. Woorden die de pijn van het niet gezien zijn wilde ontkennen, kregen pas waarde toen ik de impact ervan kon voelen. Daar werd mijn verdriet voelbaar en ik zichtbaar. Toen kwam er ruimte om mezelf te zien in de diepte van de angst die aan het verwijderen van de post ten grondslag lag. Vervolgens kon ik mijn angst delen en er in gezien worden.

Hoe ga jij met jezelf om?

Hoe is dat voor jou? Hoor jij jezelf wel eens zeggen dat jij nergens last van hebt of gewoon houdt van hard en vooral veel werken? Dat je gewoon het liefst altijd alleen bent? En hoe zou het zijn als je die woorden zou kunnen voelen? Wat zou jouw lijf je dan vertellen?

Wellicht herken je jezelf in één van deze vragen en raken ze. Misschien is je eerste reactie om mijn woorden te bevechten en ook dat is welkom. Maar weet dat vechten een reactie is op angst. Social Media staat er vol mee, gevechten en oordelen. Het is een plek waar pijnlijk zichtbaar wordt wat er gebeurt als we geen verantwoordelijkheid durven of kunnen nemen voor onze kwetsing.

Het kan anders

Hoe mooi zou het zijn als we allemaal wat eerlijker zouden durven zijn? We onszelf de ruimte geven om een beetje meer waar te mogen zijn?

Zodat je jezelf in de ogen van de ander kan gaan zien. Het welkom erin kan gaan ervaren en je steeds een beetje meer kan gaan geloven dat jij welkom bent. Welkom met jouw boosheid, jouw angst, jouw verdriet en ook jouw levensenergie, plezier en  speelsheid. Een welkom voor jou, jij met al jouw unieke kwaliteiten en oneindige hoeveelheid liefde!

Leven doe je niet alleen. Wij mensen zijn sociale wezens en wij hebben elkaar nodig. Hoe hard we ook ons best doen om te bewijzen dat het niet zo is, het is een biologisch feit. Ons sociale brein hebben we immers niet voor niets.

Niet alleen, maar samen

Afgelopen maanden heb ik de helende kracht van groepswerk gezien in de ogen van de dappere vrouwen die deelnamen aan de training Vrouw-zijn, met hart en ziel. Het was een prachtig reis, zowel voor hun als voor mij.

Mijn voornemen is om meer van mezelf te laten horen en zien. Mijn podium terug te pakken! Want hoe mooi is het dat ik met mijn unieke manier van werken andere vrouwen weer een stapje verder kan helpen op hun weg door dit leven.

Door de combinatie van lichaams- en energiewerk wordt het voor veel vrouwen mogelijk om het mentale, fysieke, emotionele, energetische en spirituele aspect samen te laten komen. 

Dat geeft rust, brengt helderheid, laat het innerlijk vuur weer branden en de liefde weer stromen, waardoor ze vorm kunnen gaan geven aan wie ze in wezen zijn!

Wil jij dat ook ervaren?

Wil jij dat ook ervaren?
Meld je dan aan voor de training Vrouw-zijn met hart en ziel. 

Je bent van harte welkom!

Liefs,
Sandipa