Als angst het overneemt

Steun dat is wat ze nodig had. Ze wist het, verzamelde al haar moed en maakte een belafspraak. Ze voelde de paniek, het was teveel wat ze van zichzelf vroeg, maar ze moest het afmaken. Ze zag geen andere uitweg dan doorgaan, ander zou het nooit meer goed komen.

Haar wanhoop was voelbaar, haar zenuwstelsel in opperste activatie. Al dagen voerde ze een interne strijd, de waarheid mocht niet waar zijn. Een als kind opgedane overtuiging lag hieraan ten grondslag: ‘ Ik moet bewijzen dat ik het waard ben om hier te mogen zijn.’ Dat lieve kleine meisje wat ze vroeger was, werd niet gezien en ontvangen voor wie ze was. Iedere keer opnieuw moest ze weer haar toegevoegde waarde bewijzen, want alleen dan werd ze ontvangen.

Van overtuiging naar werkelijkheid

Het was deze overtuiging die in haar hoofd een werkelijkheid was gaan vormen. Hierdoor voelde ze weer de angst van het kleine meisje wat ze ooit was geweest en werd het even helemaal. Ze handelde op de manier die haar toen ook geholpen had. Ze ging grenzeloos door om zichzelf te bewijzen om zo haar welkom veilig te stellen.

Het pijnlijke hiervan is dat ze nu als volwassen vrouw, haar eigen plek verliet en de angst van het gekwetste meisje leefde. Ze was niet in staat om de oude angst welkom te heten, zichzelf er in te zien en erbij aanwezig te blijven als volwassen vrouw. De angst nam haar over. 

Haar grootste angst werd waarheid

Hierdoor werd haar grootste angst waarheid: Ze was niet welkom en deze keer bij zichzelf. Ze had zich afgesplitst van haar lichaam en was een wandelend hoofd geworden, waarin de angst van het meisje van toen regeerde. Ze ging maar door met bewijzen dat ze het waard is om er te zijn en negeerde alle signalen van haar lichaam. 

De roep van haar lichaam

Haar lichaam riep haar eerst zacht en steeds harder, maar de angst had haar over genomen en ze wilde het niet horen. Gedreven door haar diepe angst om alleen te zijn, voerde ze een interne strijd die nooit te winnen is. Het mocht niet waar zijn dat ze teveel van zichzelf gevraagd had, want dan zou ze alleen overblijven.

Het was het gevoel van paniek dat haar tot inkeer bracht. Dit herkende ze van zichzelf en opende haar ogen, ze wist dat uitreiken haar weg hieruit was.

En dat is wat ze deed. Ze verzamelde al haar moed en nam contact met me op. 

Herstel van verbinding 

De verbinding die ze ervoer in ons contact zorgde ervoor dat haar angst afnam. Haar zenuwstelsel deed een ervaring van veiligheid op. Hierdoor kwam ze tot rust in haar hoofd en kon haar aandacht zich meer over haar hele lichaam verdelen.

Echter de angst was ook nog actief en zonder dat ze het door had richtte ze haar interne strijd nu op mij. 

De strijd

Ze werd boos en trok opnieuw van alles uit de kast om haar waarheid niet onder ogen te hoeven komen. Terwijl ze haar boosheid richtte, bleef ik liefdevol aanwezig aan dat andere kant van de lijn. Nadat ze enkele minuten haar boosheid had geleefd, kwam ze tot rust. Er viel een stilte en na een paar minuten volgde haar verdriet. Ook daar bleef ik met al mijn aandacht bij aanwezig, zonder iets te zeggen.  

‘Bedankt dat je bent gebleven’

Na een paar minuten vervolgde ze:’Ik weet nu wat ik te doen heb. Bedankt dat je bent gebleven.’

Op mijn gezicht verscheen een glimlach en innerlijk maakte ik een diepe buiging voor deze dappere vrouw. In mijn optiek is er niet mooiers en meer helend  dan waarheid en wat een lef is daar soms voor nodig om die onder ogen te durven komen. 

En zij deed het.